Het 25e jaar van club Gerrit is gevierd met een ronde door noord Engeland.

Op 14 augustus om half 12 verzamelde zes leden zich bij het meest centrale vertrekpunt voor deze trip, de westermarkt waar vicevoorzitter van club Gerrit junior, Kobus Krabben, een zelfgebakken club Gerrit appeltaart presenteerde en aansneed.

Leon, Frans, Rene en de voorzitter waren op de fiets gekomen en Nico uit den Haag met de trein. Voor het eerst sinds 1999 vertrokken we weer op de fiets en zonder stress over fietsen die moeten worden achtergelaten op Schiphol om hoog opgestapeld in dozen in een vliegtuigruim te worden geflikkerd en we maar moeten hopen dat ze zonder schade weer worden teruggevonden ergens op een vreemde luchthaven.

Om half een reden we het Westerpark binnen en een kleine anderhalf uur later zaten we na een mooi stukje Nederlandse duinen aan de kibbeling aan de haven van IJmuiden waar een enorme boot wachtte om ons naar Newcastle te brengen waar de trip echt gaat beginnen morgen.

Op dek 11 is de skybar en daar zaten we bij het vertrek onder een weldadig schijnende avondzon

Dag 2 NEWCASTLE

Vanochtend vlogen er zeekoeten en enorme Jan van Genten onder ons toen we op dek 10 stonden en zagen we de rotsige oostkust van noord Engeland.

Eenmaal van de boot werden we door groen omzoomde smalle fietspaden die af en toe gevaarlijk een weg kruisten, waar we eerst rechts moesten kijken en waar vreemd geplaatste paaltjes stonden, in 15 km naar de stad geloodst, maar het meeste gevaar kwam van andere middelbare Nederlandse fietsers die tegen de hellingen op vlak langs ons demarreerden, die paaltjes net niet rakend. Een verloor er een witte fietstas die vlak voor het wiel van Nico belandde. Het begon zachtjes te regenen.

Onder ons moderne glazen hotel in de oude stad bevinden zich enorme brede witgekalkte catacombes waar we onze fietsen door mochten rijden op weg naar de stalling. Daarna liepen we een lange wandeling langs monumenten met verrassend gebruik zoals de kathedraal waar kinderen speelden en er zelfs een cafe was en een enorme leeszaal met Harry Potter allure waar een man met een jong meisje schaakte en oudere mannen koffie dronken met gezelligheid. Er zijn stadsmuren die uitkomen op een Chinese poort die weer toegang geeft tot het stadion van de plaatselijke United, ook in het midden van de stad en een hele wijk in neo-classisistische stijl genoemd naar de architect, Grainger town, en veel portretten en standbeelden van Earl Grey, plaatselijke politieke held en bij ons vooral bekend van de thee. Er zijn veel trappen en steile straatjes vanaf de Tyne en over de Tyne vind je een enorme hoeveelheid bruggen in allerlei kleuren, hoogtes en maten, waaronder de swingende brug waarover we naar de andere kant liepen, waar het Gateshead heet.

Er staat een gigantische oude silo die is omgetoverd tot museum voor moderne kunst en een futuristische glazen muziekgebouw.

Newcastle is een handzame en vriendelijke stad van 300.000 mensen met restaurants van de hele wereldkeuken waarvan wij een hele goede Indiër kozen alvorens de dag te besluiten met de verlenging en strafschoppenhorror van Ajax - Panathinaikos

DAG 3 THE NORTHERN PENNINES

We roepen regelmatig 'links' naar elkaar omdat je af en toe vergeet dat de mensen hier aan de verkeerde kant rijden. Toch ging het mis, niet ver van Newcastle al, al bleef. De schade gelukkig beperkt tot een slag in Frans' achterwiel. Ook de Aziatische jongeman op zijn stadsfiets had niets. Spectaculair was het wel. Vooral de van de fiets springende tassen.

Fietspaden in Engeland zijn er volop en meestal vrij liggend. Wel worden ze doorkruist door wegen waar ook auto's op rijden, op een plek waar je eerst stijl naar beneden moet tot aan een smalle doorgang tussen houten barricades. Aan de andere kant hetzelfde met dat verschil dat je steil omhoog moet. Bij zo'n barricade wordt meteen duidelijk wat je status als fietser is: je moet voorrang verlenen aan wandelaars en paarden.

Wel doorkruisen ze prachtige gebieden. Van Newcastle tot onze lunchplek Collset vooral bossen met geweldige uitzichten op de goudgele heuvels met dorpjes, boerderijen en bomenrijen gelardeerd op de Derwent walk. De fietsers waren hier schaars in tegenstelling tot de wandelaars, stadaard begeleid door een of meer honden die ze keurig bij zich hielden als wij eraan kwamen. Ook waren hier industriële overblijfselen uit de tijd dat hier mijnbouw was, wat nog steeds in de regio te zien is.

Vanaf Collset reden we over de Waskerley way, langs eindeloze heidevelden in volle bloei op glooiende hellingen waar kleine witte schapen met groene spuitvlekken tussen doorliepen, zonder meer met stip in de top 10 van Club Gerrits mooiste wegen aangeland. De wolken maakten de mooie uitzichten samen met de zon nog mooier.

Even veranderde de brede gravelpaden in een echte singeltrek zodanig uitgegraven dat je er nauwelijks op kon fietsen maar na een ommetje over asfalt kwamen we op het goed te berijden gravel terug.

Lunchen deden we al na 29 km in het stadje Colsset, een oud mijnstadje waar de bevolking zichtbaar  bestaat uit arbeiders, hetgeen ook te zien is aan de winkels, zoals de dirtcheape supermarkt Barry 's. De lunchroom was daarentegen erg goed en gezellig ook nog.

We waren in de 50 km tot Rookhope geklommen van 20 naar 610 meter maar voornamelijk geleidelijk over vals plat. Na Rookhope was dat voorbij. De asfaltweg was lang en ging met gemiddeld 7 procent omhoog. Ik nam kop over en merkte na een kilometer dat ik alleen was. Tot mijn verbazing. Een maand geleden had ik nog twijfels of ik voldoende hersteld zou zijn om mee te gaan op deze trip, maar ik voel me eigenlijk weer als vanouds en ben dus ook weer sterk in de klimmetjes.

Dat kwam goed uit want het slot van de etappe was loodzwaar. Door de steile klimmetjes in combinatie met de harde tegenwind waardoor het ondanks de zon hier zelfs in augustus niet zomers warm wordt maar herfstig guur.

Om 17.30 waren we binnen in ons 'bunkhouse' in een oud mijncomplex aan de rand van het dorpje Nenthead, waar het enige restaurant ons had verteld geen plek te hebben. Leon had kunnen reserveren in een hotel 5 km verderop, maar daar moesten we na het douchen met de fiets naar toe. Om 9.30 waren we vlak voor het donker terug om de dranken die Jan met de uitbaatster van het bunkhouse had gehaald op te drinken.

Morgen naar de westkust.

DAG 4 CARLISLE en SILLOTH AAN DE IERSE ZEE

Vallen is niet leuk en overkomt me de laatste jaren te vaak. In deze etappe naar de schotse grens bij Carlisle, waar volkscultuur op het programma stond, ook en behoorlijk hard. Na een redelijk eenvoudige etappe in de laatste kilometers op een vlakke weg op weg naar het kustplaatsje Silloth aan de Ierse zee. Ik reed in het wiel van een van de clubleden toen plotseling de rechterachtertas van zijn fiets viel en ik er dwars overheen ging. De laatste kilometers met ontvelde knieën en handen waren verre van aangenaam, maar echt vervelend werd het pas nadat ik was gaan liggen - na de fantastische medische behandeling van onze hospik, Rene. Het op en afgaan van de twee trappen naar de twee verdiepingen van onze geweldige airbnb waren pijnlijke exercities geworden. Vooral mijn linkerknie was stijf en pijnlijk.

DAG 5  The Lake District

Ook vanochtend waren de eerste 15 kilometers,  vlak maar met een harde, gure wind vaak tegen,  zwaar. Toen het landschap glooiend werd en mooier - hoewel het desolate van de kust met zijn vervallen dorpjes en het zicht op de Schotse kustlijn ook zijn charmes had - ging het beter en tegen het einde van de dag voelde ik helemaal geen pijn meer. Die kwam pas weer terug na het douchen en eten. Ik hoop na de rustdag van het ongemak verlost te zijn.

Wat was de route vandaag door het Lake District ongelooflijk mooi. Alles wat Engeland mooi maakt is er aanwezig. Charmante stadjes, bergen met bossen maar ook landerijen omzoomd door stenen muurtjes en magische doorkijkjes naar meren die dat landschap completeren. Af en toe brak ook de zon door de grotendeels bedekte hemel om al dat moois te belichten en het zou helemaal af zijn geweest als het 10 graden warmer zou zijn. Nu blijven de jasjes aan en is het desondanks guur en koud.

Morgen gaat het regenen en komen we weer aan de kust. Hoewel we voor die regen binnen kunnen zijn - volgens buienradar- en we de rustdag van overmorgen Lancaster als mogelijke escape ook met de bus kunnen bereiken, blijven we hopen op zon en in ieder geval 20 graden.

Dag 6 van rijk naar arm

Op de pont over het Windermere meer, na een leuk tochtje van 14 km erlangs over een smal pad, vroeg een fietser uit de streek waar we naar toegingen en hij moest een beetje besmuikt lachen bij het antwoord: Morecambe. Dat geldt - naast Blackpool, iets zuidelijker - als typerend voor 'vergane glorie' als er van glorie al ooit sprake is geweest.

In het Lake District - absoluut erg mooi - doet een huis net zoveel als 4 huizen in Morecambe. Ook de hotelprijzen en airbnb's zijn er absurd hoog. Voor het helemaal niet zo goede hotel in Ambleside betaalden we meer voor 1 nacht dan voor 2

In Morecambe waar we voor de rustdag onze intrek hebben genomen in The Crown hotel, aan de boulevard met uitzicht op een soort Waddenzee, waar de uitbaatster, Vivian, ons opwachtte voor het inchecken en ook nog de was in ontvangst nam en ons drankjes gaf, hoewel ze vandaag dcht was.   

We konden onze fietsen kwijt in de speelgoed winkel ernaast waar we zonder problemen tussen het publiek onze bemodderde fietsen mochten doorrijden naar het magazijn achter. Begeleid door alweer zo'n aardige uitbaatster.

Het lake District was mooi maar de stadjes ook erg toeristisch en te duur voor wat ze boden. Met name de service in het hotel maar ook het eten was gewoon minder dan hier in het charmant afgetakelde Morecambe, waar we vanavond wandelden langs vele met ijzeren gordijnen gesloten puien, op deze maandag waarop veel dicht is, maar niet de speelhallen en de pubs. De boulevard is omzoomd met van die typische bruingrijze panden met grote stenen gebouwd en allemaal een erker. Het oude station is omgebouwd tot pub en in het prachtige interieur speelt de match of the week op wel 10 grote schermen waar we grote bieren drinken,  de nonalcoholici van deze vakantie - Nico, Rene en ik - Guiness 0.0 uit blikken van 538 cl.

Tandoori Morecambe schonk geen alcohol maar maakte geweldig lekkere curries voor veel minder dan die smakeloze kipspiezen in Ambleside.en je mocht bier halen in de supermarkt ernaast.

Morgen dus een rustdag om de getormenteerde lijven na vier dagen fietsen wat rust te gunnen. Ook vandaag was het weer mooi onderweg waar we telkens bang waren dat het zou gaan regenen maar dat uiteindelijk beperkt bleef tot wat druppels.. We reden veel op en neer, nooit lang, eerst langs meren en bergen, toen langs bossen en velden met honderden fazanten en tenslotte langs een kanaal met vreemde smalle boten waar zomaar een lijk uit een Britse crimi zou kunnen drijven en de Waddenzee vol met meeuwen en scholeksters.

Dag 8 De Yorkshire Dales

Vanochtend kwam Rene enthousiast de kamer binnen om te vertellen dat de weeronline app aangaf dat het de hele dag mooi weer zou blijven. Voor het weer in West Burton had de app zelfs het cijfer 9 over. We waren nog geen 20 km onderweg of het begon te miezeren en motregenen.

De Yorkshire Dales, ruig en mooi nationaal park, met veel schapen, muurtjes, bomen, groene heuvels met bruine berachtige toppen en ook snelstromende riviertjes, moest die belichting missen. Dat scheelt toch aanzienlijk. Fietsen met grijs weer - de hoeveelheid regen viel erg mee - is  minder leuk dan met zonneschijn. De temperatuur viel ook weer niet mee. Het enige dat wel hielp was de flinke wind mee.

Na de lunchstop halverwege in een klein dorp met twee Franse chefs, waarin we ons heerlijk anderhalf uur hebben gewarmd en voldoende calorieën hebben getankt voor de tweede helft kwamen we op een uitdagend parkoers, meer geschikt voor wandelaars en Mountainbikes zonder bagage dan voor ons. We beklommen al duwend steile glibberige sporen die soms kleine riviertjes, waren geworden maar na twee hekken volgde de beloning in de vorm van een verrassend lange afdaling naar een snel stromend riviertje. Een geasfalteerde lange en steile klim bracht ons naar ons hotel in the middle of nowhere, de Streethead inn, waar een code ons de sleutels verstrekte. 

Er was verder niemand te zien. De telefoonnummers om eten te regelen en vervroegd  ontbijt bleven onbeantwoord. Wel kon ik een boodschap kwijt.

Tot onze verbazing bleek - toen we werden verrast door etensgeuren - de tafel gereserveerd. Er kwamen in de avond van alle kanten gasten voor het eten maar ook voor het cafe. Waar vandaan is een raadsel. In de verste verte is er geen dorp van enig formaat te vinden. Maar het eten was goed, evenals het bier en de bediening weer Brits goed, correct maar ook leuk en met humor, door vrouwen die je aanspreken met 'love' uitgesproken als het Nederlandse 'lof'.

Zo werd het toch nog gezellig op de viering van Jan zijn 61e verjaardag, die vanochtend was begonnen met een versierde fiets in het speelgoedwinkelmagazijn in Morecambe.



Dag 9 naar York

Dag 10 YORK

Dat was een relaxte rustdag in het betoverend mooie en oeroude York, bekend om zijn vele middeleeuwse huizen - zelfs de Chinees van gisteravond zat in een pand uit 1289 - de grootste Kathedraal van Engeland zeker zo indrukwekkend als de Notre Dame, een indrukwekkende ommuring, veel musea en kerken waarvan we er van allebei een hebben bezocht, maar bekend natuurlijk vooral door de grootste drol uit de geschiedenis, 1200 jaar geleden gelegd door een zieke Noorman. De parasieten in zijn darmen zorgden voor een zodanig harde ontlasting dat hij na dagen vergeefs drukken uiteindelijk een drol produceerde van 20 cm lang en 5 cm dik

Hij ligt in het Yorvik centre, waar de viking geschiedenis van York dat lang geleden werd ingenomen door Ivar the boneless wordt gememoreerd.

De drol die in 1972 door archeologen is ontdekt is getaxeerd op 40.000 pond ondanks dst hij een keer door een ongelukje in drie stukken is gebroken. Gelukkig waren er goede restaurateurs in York om hem weer in zijn oude luister te herstellen.

Overigens slapen we zelf aan de overkant van de rivier maar binnen de muren in de mooie en levendige straat Micklegate in een huis van 300 m2 uit de 15e eeuw.

Gisteravond hebben we dus Chinees gegeten in de beste van de stad maar die haalt het niet bij nr 40 uit Amsterdam. Beter dus weer Indiaas dachten we vanavond en dat bleek volkomen terecht. Koffie in cafes en koffiehuizen is hier verrassend goed. Je krijgt grote cappuccino's met goed schuim en chocola erover gestrooid en ook het assortiment 0.0 bieren is prima, met brewdog IPA en pale ale als favoriete

Dag 12

Terug naar de Noordzeekust

Dag 13 Whitby

Ik heb toch nog een rustig plekje gevonden, in de middag om 15.00 uur, om even te zitten en een kopje fletwait te nuttigen, in de zon, die vandaag op onze laatste rustdag volop schijnt en zowaar de atmosfeer ook weet te verwarmen tot het aangenaam aanvoelt.

Een rustig plekje in de middag is geen sinecure hier in Whitby, een prachtig stadje aan de Noordzee tegen de klippen op gebouwd en omringd door indrukwekkende rotsen. Dat het prachtig is hebben ze niet geheim kunnen houden. Gisteren toe we hier binnenkwamen moesten we ons met onze fietsen een weg banen door een opeengepakte mensenmassa die zich door de met pittoreske huizen omzoomde en met kinderkopjes geplaveide straten wurmde.

In de vroege morgen - om 7.15 uur waren Frans en ik al op pad - was er nog nauwelijks een levende ziel te vinden en kwam de Anton Pieck charme van dit stadje onbedorven tevoorschijn. Om 12.00 uur hadden de vele toeristen het al weer gevonden.

Gelukkig zitten wij net buiten het allerdrukste gedeelte, in een charmant straatje dat naar boven naar de klif loopt waar je prachtig uitzicht op de haven hebt. Ons huis  - een mooi oud vissershuisje van drie verdiepingen - bevindt zich pal naast een kippingrokerij, die al vroeg in de middag is uitverkocht en net genoeg gerookte vislucht achterlaat om nog aangenaam authentiek te zijn.

Bovenop, na een zeer steile klim van zo'n 30% die ik gisteren met fiets in de remblokkadestand naar beneden kwam lopen, ligt de veruineerde abdij, een indrukwekkend baken van afstand. Van dichtbij vormt hij samen met de saint Mary kerk en het kerkhof vol door de elementen verweerde grafzerken - fading memories - een volgend pittoresk plaatje waar fotografen het juiste standpunt proberen te vinden. Vanaf het klooster loopt een voetpad vlak langs de kliffen met indrukwekkende vergezichten.

Beneden aan de have. Kunnen je aan beide kanten flink ver de pier op, allebei met een vuurtoren aan het verste punt. Daarvandaan heb je een goed zicht op de spelende gezinnen op de strandjes en de bij eb droggevallen zandplaten die ze delen met meeuwen, aalscholvers en steenlopers.

Op deze rustdag hebben we weer een mooi huisje te pakken met drie slaapkamers, een aparte huiskamer - gisteren James Bonds Die another day bekeken - en een keuken met eettafel.

Op rustdag is zo'n heel huis een stuk fijner dan een hotel.

In York hadden we op ook zo'n topplek in het centrum een enorm huis van 300 m2 in een 15e eeuws pad en in Silloth een charmant optrekje aan zee.

Morgen en overmorgen staan de laatste twee etappes op het programma en we proberen ons niets van de weersvoorspellingen aan te trekken die ons voorsiegelen dat het in de middag al vroeg gaat regenen. Tot nu toe hebben we de dans ontsprongen en praktisch - op een paar spetters na - het droog gehouden tijdens onze verplaatsingen.

Houden zo!

Dag 15   DURBAN