12-3-2018

We zitten in een enorme kamer op de 7e verdieping van het 4-sterren Lao Cai Royal hotel. Aan de overkant van de rode rivier waar het hotel aan staat zien we de torenflats, de veelkleurige lichtjes en verlichte karakters van de Chinese stad aan de overkant. We zijn hier met de bus gekomen en morgen rijden we op de fiets weer de bergen in.

Toen we zondag Laos uitreden en Vietnam in, over twee flinke cols met meer dan 2000 hoogtemeters, hadden we al besloten dat we de boel zouden omgooien. Voor de zieke Martin en de aan bilwonden lijdende Jurjen was de laatste etappe al te zwaar. De eerste klim was nog goed te doen maar de laatste drie kilometer van de tweede klim naar de grens toe waren steil en zwaar. Ook Frans en ik hadden geen enkel probleem met een ingelaste extra rustdag in plaats van de reeks van 7 etappes aaneen die ik had ingepland.

Bij de eerste stop in Vietnam, in een dorpje onderaan de berg tussen de grote groene rijstvelden, dronken Frans en ik nog een glas rietsap met nootjes en ijs en bleek direct weer het grote verschil met Laos. Tegenover ons kwamen een aantal kinderen direct contact maken in goed verstaanbaar Engels. “What is your name” is een populaire introductiezin maar de jongen van een jaar of 12 die de leiding had vroeg ook: “What is your favourite food”? Ze begonnen op Frans’ verzoek ook een liedje te zingen, zonder schroom, iets wat in Laos ondenkbaar zou zijn.

Na even zoeken vonden we onze homestay in een zijstraat van de toegangsweg in Dien Bien Phu, een stad van 70.000 inwoners met een beroemde veldslag als belangrijkste wapenfeit in haar geschiedenis. Hier begon de oorlog in 1954 met een voor de Fransen vernietigende slag die enkele maanden duurde en waarvan hier nog veel te zien is.

De ochtend van onze ingelaste rustdag werden we gewekt door neerkletterende regen en in de huiskamer, die eigenlijk meer leek op een omgebouwde winkel, serveerde Quynh, de jonge vrouw des huizes het ontbijt van stokbroodjes met omelet (Bah mi). Haar vader, een uiterst magere man in onberispelijk pak, die in de ochtend al een flink glas sterke drank bij zijn noedelsoep gebruikte, kwam er gezellig bijzitten. Quynh legde met weinig woorden, meer gebaren en waar nodig google translate op haar telefoon uit wat we konden gaan zien in de stad.

De heuvel van de A1 was indrukwekkend, met zijn loopgraven en bomkraters, maar we hebben vooral door de leuke nontoeristische stad geslenterd in betrekkelijke zondagsrust met veel gesloten winkels. Dat kwam niet goed uit want ik zocht een nieuwe tijdelijke lens als vervanging voor de lens die in stukken lag na een val uit mijn tas van mijn camera. In de late middag had meesterreparateur Jurjen de lens weer in elkaar en bleek alles weer te werken.

Om de draad in Sapa weer op te kunnen pakken leek het handig om naar Lao Cai te gaan, vanwaar we van de andere kant naar Sapa konden gaan, zodat we de grote col van 2400 meter maar een keer hoefden te bedwingen.

In plaats van naar het busstation te lopen had Frans Quynh in geschakeld die snel regelde dat de bus ons kwam ophalen en voor 1,2 miljoen dong naar het ruim 300 kilomter verre Lao Cai zou brengen. De rit was lang en bumpy en je krijgt bewondering voor de chauffeur die zijn concentratie al die duizenden bochten op de smalle bergwegen weet vast te houden, ondanks de gevaarlijke inhaalmanoevres die een paar keer tot bijna ongelukken leidden.

Hond in de pot

Tussen de op papier zwaarste ritten van de trip in heeft club Gerrit van een zeer bijzondere maaltijd genoten.

In de vroege ochtend kregen we van Martin en Zizi die samen de homestay runnen, pannekoeken met chocola en boterhammen met omelet terwijl de Hmong vrouwen al lang in de weer waren en verschillende van hen al met korf op de rug waren langsgekomen op het smalle steile pad omlaag. Om 8 uur reden manoevreerden we onze fietsen over datzelfde pad en reden voor de eerste 500 hoogtemeters over de 152 naar Sapa. De weg was in zeer slechte staat maar de klim was niet te steil. De nevels lieten al een dun zonnetje door.

De Hmongvrouwen die zich onderweg verzamelden leken in de bergen meer op hun plaats dan in het centrum van Sapa, zo’n typische toeristenplaats, waar ze toch in grote aantallen aanwezig waren. We vonden op de hoek van de weg naar de top een cafe. De muziek die keihard stond werd op ons verzoek tot ons vertrek uitgezet en we maakten ons op voor de volgende 500 hoogtemeters die ons naar het hoogtepunt van de trip zouden gaan leiden, het enige punt hoger dan 2000 meter. Ieder op zijn eigen tempo naar boven en ik kon nog net langs de file glippen die was ontstaan doordat twee vrachtautos tegelijkertijd naar boven en beneden de smalle bocht doorwilden: muurvast.

De zon brak nu echt door maar helemaal boven reden we even de wolken in en de afdaling was snel, lang en spectaculair. 

Beneden was het enkele graden warmer en ook de vallei en de omliggende bergen een stuk tropischer. Theebergen, rijstterrassen en bananenbomen maakten de doorkijkjes van de vele korte hellingen die we nog moesten bedwingen spectaculair.

In Than Uyen waren vrouwen aan het volleyballen in het park en we dronken wat in een van de terrassen met blauwe plastic stoelen.

Het restaurant dat op google maps te vinden was was dicht en op de terugweg naar het hotel kwamen we langs een gebouw met open pui waar hele Vietnamese families zaten te eten op een verhoging waar ze aan ronde tafels zaten in een soort lotushouding. De kinderen speelden er om heen, de drank bij de ouders vloeide rijkelijk. 

De mensen in de keuken waren in eerste instantie niet erg happig om ons te bedienen en lieten iets zien wat in Martins ogen een varkensstaart was. Daar laten wij ons niet door afschrikken. Wat de mensen aan de tafel tegenover ons aten zag er aantrekkelijk uit. Verschillende stukken vlees, mintbladeren, sauzen, mie, interessante ons onbekende groentes en een soort papadum, geserveerd op een groot rond blad. We maakten duidelijk dat we dat ook wilde hebben. Een van de jongens van het tafeltje tegenover ons kwam ons helpen hoe we het het beste konden eten en nadat we het bord geheel hadden leeggegeten werden de bierdrinkers een voor een uitgenodigd om uit een koele fles mee te komen drinken.

Martin vroeg uiteindelijk wat we nou eigenlijk hadden gegeten en dat bleek niet het door ons veronderstelde varkensvlees te zijn maar gebraden hond, hier een echte delicatesse.

In de nacht bleek Martins maag de inhoud al te moeten teruggeven en vrijwel iedereen werd met een onbestemd gevoel in zijn maag wakker, al kan dat natuurlijk ook veroorzaakt zijn door de enorme ijscoupe met tierlantijntjes die we na afloop op het terras hebben weggewerkt.

Na 40 kilometer op en af in wat de koninginnerit moest worden werd echter duidelijk dat Martin niet verder kon en Jur bleef bij hem. De eerste plaats van formaat was Nog 35 kilometer maar het lukte al na 4 km om een plek te vinden waar er een bus naar Son La ging, onze dagbestemming.

Frans en ik ploeterden verder terwijl de heuvels die we op en afgingen steeds langer werden. Uiteindelijk moesten we er nog een op die ons van 160 naar 600 meter bracht en we bleken uiteindelijk in 131 kilometers ruim 2600 hoogtemeters te hebben bedwongen. De tocht bracht ons langs prachtige valleien, wondermooie rivieren en stuwmeren en onvergetelijke vergezichten. Eerst waren het nog vooral lieflijke landschappen waar de Hmongvrouwen met hun felgekleurde geruitte hoofddoeken domineerden maar allengs werd het landschap bosachtiger, steniger en ruiger. Hier waren de houten huizen ook primitiever en droegen de vrouwen hun gekoesterde twee meter lange haren in een opvallende hoge knot tegen het voorhoofd aan. De combinatie met een motorhelm die we regelmatig zagen was komisch, alsof de helm iets boven hun hoofd zweefde.

Voor het eerst kregen we ook te maken met agressieve honden die blaffend het erf afkwamen en die slechts met moeite en geschreeuw af te weren waren. Zowel Frans als ik hadden de gedachte dat dat moest komen doordat deze hoogsensitieve dieren wisten wat we de vorige avond gegeten hadden.

Een berg lezen en je er op voorbereiden vanuit het profiel van de etappe is onbegonnen werk. Gisteren toen het tegen de middag liep en Frans en ik er al 85 kilometer op hadden zitten, op en neer maar we waren gezakt van 700 naar 200 meter, begon het behoorlijk warm te worden in het dal met de rijstvelden waar het tijd was voor het planten van de zaailingen. Hele groepen mensen in rijen, verschillend gekleed van traditioneel tot modern, maar allemaal voorzien van piramidehoed, stonden in het veld gebukt de plantjes in de modder onder de waterspiegel te drukken.

Frans en ik maakten ons echter zorgen om de 700 hoogtemeters die we nog hadden te gaan. Die bleken echter keurig verdeeld over de haast 30 kilometer die we nog moesten afleggen dus van echt klimmen was geen sprake. De weg die die ochtend nog vol was van getoeter en gevaar bleek ook een stuk rustiger en het uitzicht over de spinnewebrijstvelden vol water beneden was bij elke hoogtemeter nog mooier geworden.

In of beter voorbij Moc Chau, net als Son La een uitgebreide en vooral laNgwerpige stad, volgde we de aanwijzingen van google maps naar de homestay in de theebergen en daar bleken onze kamers aan anderen te zijn vergeven. De familie deed haar best een oplossing te vinden en de logeerkamer met twee dubbele bedden werd uitgeruimd en aangeveegd. 

We hebben Jur en Martin opgevangen na een wandeling door de theevelden die hier allerlei Vietnamese dagjesmensen trekken die in traditionele kleren de theevelden ingaan en selfies maken en waar terrasjes met blauwe plastic stoeltjes langs de paadjes staan. Pa van 55 die uit de theevelden kwam bereidde het avondmaal dat weer verrassend lekker was - alle huiskoks in Vietnam hebben wat mij betreft beter gescoord dan die in restaurants - en we zaten met de familie in lotuszit om een kleed waarop alle gerechten waren uitgestald. Het communiceren met behulp van google translate ging steeds beter naarmate ook de rijstwijn verder vloeide. Na zes a zeven kleine glaasjes werd Pa door een blik van Ma tot verdere matigheid gedwongen. Club Gerrit ging ook rusten.

De etappe van vandaag telde 65 kilometer en vooral aan het begin nog wat flinke klimmetjes tot over de 1100 meter. Daarna een hele lange afdaling en hoewel we hier in Mai Chau nog omringd zijn door bergen zijn we de bergen in feite uit. Het was een goede dag voor de van ziek zijn recupererende Jur en Martin om weer te gaan fietsen. Ondanks de regen van de avond ervoor toe zelfs hagelstenen die op het zinken dak een heftig concert gaven in de homestay en een zelfde voorspelling voor vandaag, scheen in de ochtend de zon en waren we droog binnen in onze nieuwe homestay in Mai Chau. De naam homestay hebben ze hier echter geplakt op alle guesthouses en is hier zeker niet van toepassing. Mai Chau is een stadje met een idyllische landelijke omgeving die een kleine groep backpackers en heel veel Vietnamese dagjesmensen trekt die zich hier in de bloesem willen fotograferen en hoewel die nog niet overvloedig aanwezig is zijn er enkele tuinen met bloemen. Ze laten zich per bus op een parkeerterrein afzetten en vervolgens door golfkarretjes naar de velden brengen. De Vietnamezen die zich bij voorkeur gemotoriseerd verplaatsen, - alleen kinderen tot een jaar of 12 en oude mensen fietsen hier - zijn geen sportief volkje.

Iets voorbij onze homestay is een dorp voor de toeristen gebouwd waar je souveniers kunt kopen en waar een hoop horeca is. Club Gerrit trakteerde zichzelf op een White Thai (de etnische groep die hier domineert) massage. Er werden vier meiden opgetrommeld met sterke handen die een uur lang onze geteisterde lichamen masseerden. Toen na hoofd, nek en rug onze benen aan de beurt waren stootten ze elkaar aan van verbazing en plezier. Het meisje dat aan mijn rechterdijbeen begonnen was kreeg zelfs de slappe lach toen ze de stugge spieren probeerde los te kneden.

In het in een heel mooie vallei een stuk van de weg af tussen de rijstvelden en karstbergen gelegen 'Panaroma Homestay', dat helemaal geen homestay is maar een verzameling  houten chalets heb je daar geen last van. Het is nogal afgelegen en wordt professioneel gerund door voornamelijk jonge Vietnamese meiden die de sereniteit van de omgeving prefect weten te respecteren en ook nog eens heerlijke maaltijden voorschotelen in de avond als de kikkers in de warme nacht hun concert beginnen. Jurjen en Martin besluiten daar te blijven en krijgen gelijk als Frans en ik in het vogelreservaat zien dat grote groepen toeristen in  luidruchtige bootjes tot vlak onder de nesten worden gevaren.

Om in Ninh Binh te komen vanuit Moc Chai moesten we al snel een laatste maar flinke berg over. Vlak over de top was het uitzichtspunt spectaculair. En hoewel de rest van de etappe vlak is beginnen de kilometers op het einde (133) te tellen als de wind langs de kanalen tegen is.

Voor de oversteek naar Cat Ba, moesten we eerst door de grote stad Haiphong. Een maal in het havengebied aangekomen bleek dat daar geen pont meer ging en dat we de nieuwe brug over konden.

Cat Ba is een mooi geaccidenteerd eiland met een nationaal park en doorkijkjes naar zee. Buiten de haven ligt een enorme drijvende vissersstad. Van de vele eilanden in de Halong Baai, die je ook mooi kunt bekijken dioor de pont naar Halong te nemen is er eentje gereserveerd voor de toeristen en apen.

Aan de strip in Cat Ba haven was het wel toeristisch maar veel minder storend dan ik had gedacht en teruglopend naar ons hotel net buiten het dorpzie je in de helverlichte woonkamers, als waren het etalages, het dagelijks leven van de Vietnamezen, die het begrip privacy niet begrijpen, zich afspelen.