Indochina 2: Hue - Luang Prabang

Ik was met Frans in de vroege ochtend naar de indrukwekkende verboden stad van Hue, een gigantisch ommuurd complex met veel gebouwen nog in restauratie sinds de zware beschadigingentijdens de oorlog. Hue lag niet ver van dedemarkatielijn tussen noord en zuid en heeft veel van de oorlog te lijden gehad.

Terug in het hotel was Leon zojuist gearriveerd op de fiets van het vliegveld en hij besloot mee te gaan op de middagtrip langs de pagode en de verste tombe, die van Mang Minh. Zoveel fraaie gebouwen voor een dode keizer in erg fraai park met heuvels en waterpartijen. De laatste stop was bij de fietsenwinkel annex coffeeshop bij het station waar een jongen een aantal prachtige mountainbikes aan de muur had hangen. De derailleurproblemen werden snel en professinoneel verholpen - wondelijk dat je overal ter wereld dit soort gepassioneerde fietsliefhebbers hebt - de jongens konden uitstekende pompen kopen en voor Plan die na de laatste lekke band was teruggegaan en zijn eigen tochtje had gemaakt, had hij ook nog een fietsdoos en die kon hij de volgende dag ophalen.

We reden vanochtend langs kleine paadjes vol tempels met grote metalen kippen langs de brede parfumrivier naar de kust. Op een mooi stukje asfalt langs de kust reed de club Gerrit trein 30 per uur en verder leidde de tocht langs de zee waar we af en toe zicht op hadden door een duinlandschap gelardeerd met graven. Af en toe door dorpen klonk plots weer harde muziek met overstuurde valse zang in dit land van de Karaoke. Je ziet regelmatig op een erf,zelfs in de middle of nowhere, een aantal mensen tegenover een scherm zitten die enthousiast maar volkomen naast de toon meezinegen met Vietnamese hits. Hier moet werk zijn voor duizenden zangleraren.

We zijn in twee dagen heel Laos overgestoken van west naar oost., 240 km, niet in drie gelijke stukken zoals gepland maar in twee waarvan de laatste ruim 160 km. Dat was heel goed te doen want de weg, die in oude reisverslagen als zeer slecht te boek stond, was dankzij een samenwerkingsverband met Japan in een nieuwe gladde asfaltweg getransformeerd. Bovendien hadden we nagenoeg het gehele parkoers wind mee en ging het slechts glooiend op en neer. Het enige wat het zwaar maakte was de middaghitte. In de vroege ochtend is het een graadje of 20 maar tegen 2 uur ‘s middags is de temperatuur tot boven de 35 graden opgelopen.

Zodra we de grens over waren waren we in een ander land. Dat klinkt wellicht als een open deur maar het verschil tussen Vietnam en Laos is aanmerkelijk groter dan dat tussen Nederland en Duitsland. De mondkapjes waren verdwenen en de helmen op de brommers, het landschap werd droger en minder spectaculair, al was de eerste etappe landschappelijk nog zeer de moeite waard. In de dorpen geen stenen huizen meer maar, zoals in Cambodja, houten huizen op palen. Eronder scholen gezinnen met kinderen die enthousiast Sabadee naar je roepen. Verder waren de mensen vriendelijk maar terughoudend en was communiceren vrijwel onmogelijk omdat ze behalve Lao geen taal machtig zijn en dan ook geen woord. Ook gebarentaal werkt veel minder dan in Vietnam en zelfs Cambodja waar het land wel veel overeeneenkomsten mee heeft. Ook hier donkere, wat teruggetrokken mensen die de branie en ook de nieuwsgierigheid van de Vietnamezen missen.

We waren na de eerste etappe na 80km in het dorp van bestemming, Muong Phin beland, waar maar liefst 4 guesthouses waren. De beste, iets voorbij het dorp had een restaurant en wifi. Dat merkten we pas laat in de avond bij toeval toen Frans, terugkerend van onze wandeling naar het “centrum” per ongeluk was doorgelopen. Het is niet goed om een plek voor de nacht te zoeken als je op het heetst van de dag binnenkomt. Je bent bezweet en vermoeid en wilt zo snel mogelijk douchen. Dan is de verkeerde keuze snel gemaakt.

Het grootste verschil met Cambodja is dat in Laos vrijwel alle dorpen een guesthouse hebben, of meerdere. We besloten in Muong Phin om direct naar Savannakhet door te rijden, een stad van iets meer dan 100.000 inwoners aan de Mekong en de grens met Thailand en daar een extra rustdag te pakken.

We zitten daar inmiddels in een prachtig koloniaal huis van meer dan honderd jaar oud dat vroeger van een Chinese koopman is geweest die hier in het kielzog van de Fransen zijn neergestreken aan het eind van de 19e eeuw. Nu wordt het gerund door een leuke lange Fransman, die hier zijn tweede leven met Laotiaanse vrouw is begonnen en er een prachtig gastenhuis van heeft gemaakt, compleet met buitendouche en van alle gemakken voorzien.

Gisterenavond zagen we de zon ondergaan in de Mekong en ervoeren we de prettige lethargie van de tropische avond. Voor vandaag is het enige concrete plan dat we de was gaan wegbrengen naar een zaakje om de hoek.

We hebben twee relaxte rustdagen gehad in het slaperige stadje Savannakhet aan de Mekong en daarmee aan de Thaise grens. Savannakhet zit nog vol oude Franse koloniale gebouwen aan de pleintjes en smalle straten vlak bij de rivier, in zeer diverse staten van onderhoud.

In een van die huizen, het huis van een chinese koopman uit 1910, heeft Nicolas, een fransman van haast 50 die hier zijn tweede leven is begonnen met zijn Laotiaanse vrouw, een paradijsje in wit en zachtblauw gecreeerd. Alle markiezen zorgvuldig geschilderd, een terrasje voor de deur en binnen prachtige kamers, stijlvolle badkamers en zelfs een buitendouche. Die was bij ons heel populair, ook vanwege de 35 graden die het hier in de middag wordt.

De eerste dag hadden we gepland de was weg te brengen en dat is gelukt. We vonden al snel de Pilgrims Inn als onze tweede huiskamer met geweldige keuken voor de ochtend en de avond en grote bakken cappuccino. Het enige verdere wat we die eerste dag gedaan hebben is een paar baantjes trekken in het plaatselijke zwembad, losjes aan een hotel verbonden, en zonnebrand gekocht in een winkel die op een drogisterij leek. Het meisje in de winkel had in Spanje gestudeerd en zelfs in Nederland gereisd en sprak niet alleen uitstekend Engels maar was ook nieuwsgierig en communicabel, hetgeen niet bepaald Laotiaanse karaktertrekken zijn. Als mensen hier je niet verstaan zijn ze bang om fouten te maken en antwoorden maar helemaal niet en kijken je zo schaapachtig aan dat je de indruk krijgt dat het percentage licht verstandelijk gehandicapten ver boven het wereldgemiddelde ligt. Als je eenmaal contact met ze hebt blijken de Laotianen echter aardige maar zeer bescheiden mensen te zijn.

De tweede rustdag was geen echte want we hebben maar liefst 35 km gefietst naar een eeuwenoude Stupa en een meertje in de buurt. In de avond was Nicolas Franse Chansons aan het karaoken en we hebben lustig meegedaan. Tombe la Neige van Adamo mag op mijn repertoire blijven en om het Nederlandse repertoire hier ook aan het volk bekend te maken hebben we ‘het dorp’, ‘bloed, zweet en tranen’ (moi) en Suzanne ( Leon) ten gehore gebracht.

De 115 kilometer van vandaag werden er 102 door een shortcut, die wel langs zanderige paadjes door de jungle leidde. Dat was meteen het meest enerverende deel van de tocht. De 11, inmiddels geheel geasfalteerd, bracht ons in snel tempo naar Takhek, ook zo’n slaperige Mekongplaats met Franse gebouwen, echter met veel meer westerse toeristen, die hier voornamelijk komen om op de motor de Takhekloop te gaan doen, een prachtige 400 km lange trip door de bossen en de bergen. En dat is ook precies wat wij gaan doen de komende dagen, maar dan op de fiets.

Toen we vanochtend laat (half 10) vertrokken uit Lak Sao voor de easy 56 km naar Nahin brak de zon voor het eerst door de ochtendnevels heen. Het was nog te fris om direct zonder jasje te rijden. Links en rechts werd ook het zicht vrij op de hoge karstbergen langs de weg waar de nevels nog tegen aan hingen. De bergen waren zo steil dat er gedeelten kaal waren en de rode, witte of zwarte rots lieten zien maar waar het maar even mogelijk was had een dikke junglebegroeiing zich gevestigd. Vanwege de regen van de afgelopen dagen was alles fris en groen. De fotomomenten regen zich aaneen, ook vanwege de charmante dorpen met houten huizen en na een uur kon de jas eindelijk weer uit. Voor de lange afdaling naar 150 meter moesten we nog even aan de bak met een klim naar 600 meter maar met maar een stop bereikten we om kwart voor 1 ons hotel.

In de middag zijn we nog naar een waterval in de buurt gelopen. Het eerste stuk konden we fietsen maar de laatste 1500 meter ging door dik regenwoud, over rotsen, door beekjes, over steile paden waar je je langs dikke bomen moest worstelen of aan lianen moest vasthouden naar beneden maar vooral naar boven.

Toen we aankwamen verdween de zon achter de toppen van de berg en moesten we ons al opmaken voor de terugtocht, hoewel Frans de tarzantorso toch even te water liet en het water zelfs over hem heen liet kletteren.

Ondanks de middaginspanning lag de nadruk van de dag toch op de ochtendrit waarin Frans zich liet ontvallen: “net vakantie”.

Legendarische etappes worden gemaakt door bijzondere omstandigheden zoals pech, regen of extreem weer, maar vooral door een verkeerde inschatting over het te volgen traject. Als je het van te voren had geweten was de legendarische etappe er nooit gekomen en had je hem korter gemaakt of over een ander parkoers.

Nog altijd is de etappe van San Jose naar Constanza in de Dominicaanse republiek maatgevend voor de legendarische etappe een onmogelijkzanderig wegdek met groeven en kuilen - we hadden tot dan toe nooit zo’n weg meegemaakt - ging het omhoog van 400 naar 2400 meter. Ook spreken we graag over de regenetappe op de Gorillaberg of de pech-en-regenetappe in Brazilie die allebei in het donker eindigden.

Deze trip kwamen er een paar in de buurt voor de status legendarisch: die met de afdaling over de trappen in India, die met de onmogelijke klim naar Preah Vihear tempel, de jungletocht naar de gelijknamige stad en de 155 km van de bergen naar de kust met pech voor twee.

Gisteren reden we onverhard weg uit ons wondermooie jungleresort aan de rivier en gingen vervolgens een stukje over de 13, de grote weg naar het noorden. We hadden de dag ervoor leuk over onverharde wegen gereden door het laagland ten noorden van Vientiane en ik had gezien dat “maps me” een leuk klein weggetje aangaf naar Vang Vieng een stuk ten westen van de 13 dat al bij al nog een kortere weg betekende ook. We reden na 30 km een rood weggetje op dat steil naar beneden ging en kwamen onderweg geen andere verkeersdeelnemers tegen. Dat had een teken aan de wand moeten zijn want ook de veerpont bleek toen we hem hadden bereikt doelloos aan de kant te liggen. Wel konden we gemakkelijk door de rivier heen wadend de overkant bereiken. Daar vandaan liep de weg afwisselend steil omhoog en omlaag over een prachtig bergachtig gebied en bereikten we veel later dan verwacht na 44 km en vanaf de rivier na 9 km de weg en het eerste dorp waar we wat konden drinken.

We dachten met die weg het ergste te hebben gehad maar het bleek slechts net begonnen te zijn. De bergen werden hoger en zo ook de hellingen die we moesten bedwingen, de weg werd slechter tot er soms een paadje over bleef waar de rietstengels overhangend de weg begonnen te overwoekeren. En dan komt het moment dat je denkt dat het nooit meer ophoudt, dat je er nooit meer uitkomt en het wordt warmer en warmer tot je de zoveelste helling van boven de 12 procent opkruipt terwijl het zweet op je voorhoofd direct opdroogt in de brandende zon. Er komt nog een dorp met twee blote kindertjes in een teil en een kerk bovenop een heuvel en een dorp waarvan je denkt dat het in het dal moet zijn en waar twee huizen zijn en in een daarvan is een man een mand aan het vlechten. Maar daarna komt de langste klim en die duurt eindeloos en je staat op het punt de moed op te geven en dan pas eindelijk zie je het dal beneden liggen en besef je dat je ook deze dag gaat overleven.

Inmiddels zitten we weer (ik na Stung Treng, Savannakhet en Vientiane voor de vierde keer) aan de Mekong en hier in Luang Prabang betekent dat eten en drinken direct aan het water onder bomen of parasolletjes tegen de brandende zon bij 38 graden.

Wat een prachtige stad is dit al op het eerste gezicht met al zijn koloniale huizen aan tuinen vol bloeiende bomen.

Het was wel een tocht om hier te komen.

Gisterenochtend vertrokken we uit Vang Vieng over de tolbrug, een verzameling planken waar zelfs voetgangers voor moeten betalen. Er zat een plank los waardoor ik viel met de fiets, hetgeen de tolwachter op een flinke ochtendscheldkanonnade kwam te staan. 

We zaten aan de andere kant van de rivier bij de knorrige oude Engelsman Joe in zijn fijne Maylins Guesthouse, een verzameling huisjes met zicht op de bergen en de velden. Daar zijn ook de meeste attracties van Vang Vieng, in de karstbergen, zoals uitzichtpunten en natuurlijke zwembaden die hier allemaal Blue Lagoon heten. De backpackers van de andere kant van de rivier storten zich hier massaal op overdag en rijden er naar toe op gehuurd brommertje of liever nog per buggeycar, een soort skelter voor twee personen waar je een mondkapje in draagt vanwege het stof dat je veroorzaakt op de onverharde paden. Wij kozen voor de fiets en reden in 30 km naar een prachtig punt bovenop een karstberg, nou ja we moesten er een flink stuk voor klauteren ook, en naar de Blue lagoon 3 waar verschillende culturen zich tegelijkertijd in het water begaven. Twee moslim meisjes onder begeleiding gingen volledig gekleed en gehoofdoekt in een kano te water onder het slaken van wellustige kreetjes, drie Chinese meisjes lieten zich met zwemvesten aan in tubes drijven in het bad en dat deed ook een Italiaanse voornamelijk gekleed in tattoos; het lui heffen van haar armen onder haar nek zorgde ervoor dat een tepel half bloot kwam te liggen.

Behalve via de tolbrug is er ook een houten loopbrug waar je gratis naar de overkant kan. Aan de overkant ligt het Vang Vieng van de backpackers waar de straatjes voornamelijk worden bezet door reisbureautjes waar je een thrillsensatie tour kunt kopen of een buskaartje naar het volgende backpackersparadijs. De markt is klaarblijkelijk groot genoeg voor een stuk of 40 van deze bureautjes. Verder voornamelijk horeca, waaronder een goed Thais restaurant en de plek van een curieuze Duitse Thai die beide keukens combineert.

Het leukste stuk is eigenlijk het strand aan de overkant - onze kant - waar de locals en Aziatische toeristen volkomen gesegregeerd hun eigen feestjes vieren. Wij gingen er de laatste avond bijzitten toen een Thaise troubadour een concert gaf en merkte dat de segregatie heel eenvoudig was te doorbreken.

We besloten om de route om te gooien omdt we de tweede dag niet te laat in Luang Prabang wilden aankomen. Daarom maakten we de eerste dag zwaar om de tweede een makkie te hebben. Afgezien van het feit dat zelfs de tweede dag met maar 65 kilometer geen makkie was omdat we in het begin voortdurend omhoog en omlaag gingen met 12 procent zodat we voor 8 uur in de morgen de Cauberg en de Keutenberg al achter de kiezen hadden, was de eerste dag inderdaad zwaar. We reden de eerste helft van 61 kilometer naar Kasi over de glooiende 13 in een paar uur. Na een verplichte stop in Cafe Amazon waar de Cappuccino groots is en een lunch van wat anders dan noedelsoep vertrokken we rond twaalf uur voor het tweede stuk. Na 23 kilometer op 400 meter hoogte begon de klim van de dag en hij eindigde 12 kilometer verder op 1900 meter. Tussen kilometer 3 en 6 heb ik een stijging van 450 meter gemeten, een gemiddelde van 15 procent. Er waren een paar stukken waar het asfalt opeens ophield en er allerlei stenen op de weg lagen en het onverharde stuk voor de allerlaatste bocht ging met 18 procent omhoog. Wonderlijk dat je gewoon - zij het zeer langzaam - kan blijven rijden als je GPS annex hoogtemeter voortdurend 16 procent aangeeft. Op 1250 meter met nog een flink stuk te gaan werd er een sein gegeven dat de weg was afgesloten vanwege vallende stenen. Er stond een aantal busjes en pickups te wachten toen Frans aan kwam rijden die in een kilometer drie keer was gestopt om de oververhitting te bestrijden. Een pickup was bereid om ons tot de top mee te nemen. Echter binnen een paar kilometer bleek zijn motor het te begeven vanwege hetzelfde probleem als Frans had. 2,4 kilometer en 260 hoogtemeters onder de top waren we weer aangewezen op onze eigen motoren. Na de top ging het nog lang omhoog en omlaag met telkens weer akelige percentages tot we uiteindelijk in een lange en snelle afdaling naar ons overnachtingsdorp konden rijden. Niet ver voor de zonsondergang waren we binnen.