Dag          Wat                       Van                                 Naar                             afstand      hoogtemeters     % onverhard         gevoelskilometers



 1              1e etappe             Dortmund                     Rüthen                           94               1310                          18                            144

 2              2e etappe             Rüthen                          Melsungen                   131              1310                          16                            174

 3              3e etappe             Melsungen                   Sorge                            137               2010                           6                             191

 4              rustdag

 5              4e etappe             Sorge                            Beichlingen                  107               1170                          37                            156

 6              5e etappe             Beichlingen                  Lichtenhain                  112               1500                         11                             156

 7              6e etappe             Lichtenhain                  Schweinfurth               119               1120                         24                             161

 8              7e etappe             Schweinfurth               Höchst im Obenwald 133                1460                         9                              175

9               8e etappe             Höchst                          Bad Sobernheim         125               1080                          8                              157

10             9e etappe             Bad Sobernheim         Daun                             106                1410                         11                            147

11            10e etappe            Daun                             Heerlen                         127               1410                           1                             163

                                                                     totaal                                              1191            13780

                                                             gemiddeld                                               119               1378                         14                             147

Op vrijdagochtend was ik er nog van overtuigd dat we vandaag in Slovenie zouden zitten maar we zitten na 94 best zware kilometers in Sauerland in een eenzaam hotel in de bossen vlak bij een dorp op een berg dat een stad blijkt te zijn, eentje met maar 1600 inwoners, als winkels een bakkerij en een slagerij maar wel met een whiskeyfabriek.

Die kennis hebben we van de Nederlandse uitbater van het hotel waar we een prima boergondische schnitzel overladen met spek, paprika, uien en champies met veel patat er naast hebben verorberd. Het alcoholvrije bier vloeide rijkelijk, onmiskenbaar een voordeel van fietsen door Duitsland.

Maar goed, hoe is het zo gekomen. Ik vroeg Nanne vrijdag om nog even te checken bij Lufthansa of alles in orde was want de beloofde mailbevestiging van de fietsen was niet gekomen. Dat bleek dus niet het geval.

Ik was de vloer aan het schuren in de keuken toen ik werd gebeld dus kwam daar pas als laatste van het reisgezelschap achter maar het was helemaal mis. Er waren vluchten gecancelled en we konden wel omboeken naar de avond maar de fietsen konden sowieso niet mee van Frankfurt naar Ljubljana.

Gelukkig had ik als backup in deze onzekere coronatijd een trip door Duitsland in de grondverf staan maar er moest hard gewerkt om alles weer in orde te krijgen. Accomodaties afzeggen, nieuwe vinden omdat de gekozen opties in de backup al weg waren, de routes weer aanpassen en een treinreis regelen naar Dortmund om het eerste saaie stuk over te kunnen slaan.

Om 7.24 vanochtend stonden we met onze fietsen en mondkapjes op op perron 10b om de trein naar Arnhem te nemen, bepaald niet als enige, vele dames hadden het zelfde plan en er werd zelfs een witte peugeot tandem uit de jaren 80 met 5 tandjes achter in het fietsgedeelte gepropt.

Ook de treinen naar Duisburg en daarna daar vandaan die naar Dusseldorf waren populair bij fietsers met en zonder bepakking.

Om half 1 in de middag waren we klaar om te vertrekken na een Turkse lunch op het ruime  stationsplein van Dortmund met uitzicht op de fanshop van de voetbalclub van de geelzwarte wand, de BVB, Ball Verein Borussia.

Dortmund is even buiten het centrum al een leuke groene stad met vele verrassende fietspaadjes die op en neer gaan in het al glooiende terrein. Niet veel later reden we door Sauerland met een indrukwekkende afwiseling van akkers en bossen op steeds hogere heuvels. De zon prikte af en toe door de wolken heen en het was bijzonder goed fietsweer. Nanne en Tom reden soepel en ver vooruit de bergen over en ook Frans liet me op zijn nieuwe fiets achter zodat ik de voor mij merkwaardige rol van lantaarndrager mocht spelen, ook al omdat mijn rechterknie bij hard trappen vervelend begon te  doen zoals mijn linker de jaren voor de operatie. Kleine asfaltwegen naar en door dorpen en langs velden met graan en aan de randen kleurrijke veldbloemen werden afgewisseld door onverharde paden door de bossen met indrukwekkende varens, verkommerrende sparren aangetast door een kever, hoge eiken en vaak mooie vergezichten. En er was de Ruhr, een nietig stroompje vergelekn met het stadsgebied waaraan het zijn naam heeft gegeven, waar we telkens weer naar afdaalden, een stukje langs reden om er vervolgens weer wreed van te moeten scheiden door een weg of pad dat steil omhoog liep.

De zwaarste klimmen lagen tussen de kilometers 50 en 60 en we vonden vlak daar voor in het plaatsje Meschede een biertuin waar we cola konden krijgen en nog wat taart. We moesten weer mondkapjes op naar het toilet via een eenrichtingsweg die door het hele pand leidde met pijlen aangegeven als een speurtocht.

We vertrokken daar om 4 uur met nog 45 kilometer te gaan, weer omhoog en omlaag nu voornamelijk over gravelwegen en bospaden. De weg was goed te vinden op de fantastische komootkaart waar we slechts door eigen onoplettendheid maar een paar keer verkeerd reden maar de kabel die de telefoon op mijn stuur met mijn powerbank in mijn stuurtas verbond viel er telkens uit tot een kritische 15 procent werd bereikt en de knie dwong me om de opgaande wegen met voorzichtigheid te berijden in een klein verzet.  Toch bereikten we  uiteidelijk niet ver na 7 uur dit eenzame hotel.

Wat is het toch lekker na zo'n tocht een plek te vinden waar je zo op bed kan vallen, een douche kan pakken, kan eten en drinken en niet meer weg te heven tot na het ontbijt. Hoe lang is het geleden dat we dan nog een tent moesten gaan opzetten zoals nu Club Gerrit junior doet, overigens met hetzelfde plezier als wij jaren geleden.

Nieuwe Het regent in Slovenia en hier in de Harz schijnt de zon maar er zijn meer redenen om Duitsland als fietsvakantieland te propageren.

Het landschap is weids en afwisselend, de wegen voor fietsers gemaakt zijn perfect, zowel verhard als onverhard en behoorlijk uitdagend, de mensen zijn verrassend aardig en - voor Nederlanders niet onbelangrijk - het is ontzettend goedkoop als je het met Nederland vergelijkt.

We rijden nu drie lange dagen en hebben vanuit Dortmund de Harz bereikt, waar het geen heuvels meer zijn maar bergen, in het  voormalige Oost Duitsland. Voor 1990 was het dorp met 80 inwoners waar we nu verblijven "sperrgebiet" en slechts toegankelijk voor de bewoners die een speciaal pasje hadden. Er staat hier een Grenzmuseum met prikkeldraad en gerestaureerde wachttoren en een man met monumentale snor vertelt over vroeger.

De streek zit vol met verwijzingen naar heksen van nog vroeger en de gebroeders Grimm zijn zichtbaar aanwezig. In het mini universiteitsstadje Witzenhausen, vol net geschilderde oude vakwerkhuizen zoals zoveel dorpen en stadjes hier, zagen we gisteren Jacops standbeeld.

We rijden door ruige bossen met enorme varens maar ook gevelde sparren, in stapels langs de kant van de weg, over goed bereidbare gravel of aarden wegen en door velden vol rijp of netgeoogst graan met hoog uitzicht over het weids geschakeerde landschap in groen en geel. Rode wouwen lijken aan de blauwe hemel verbonden als ze bewegingloos rondjes draaien hoog in de lucht met vijf of zes tegelijk als vale gieren in Spanje of condors in de Andes.

Vaak zijn de fietswegen geheel losstaand, mooi geasfalteerd, tussen drie en vijf meter breed en geheel verstoken van auto's. We die delen ze met bejaarde e-bikers maar ook met gezinnetjes op de fiets. Soms rijd je ook over het wandelpad naast de weg en waar je de weg met auto's deelt gaan die voorzichtig zeer ruim langs je heen.

Op de tweede dag volgden we een vrij fietspad dat eindeloos door heuvelterrein liep maar zelf  volkomen vlak was. We zagen langs de kant hier en daar houten gebouwen, de oude stationnetjes, en de ontdekking dat dit fietswalhalla een in een fietspad omgetoverde spoorlijn was werd een lugubere toen we opeens vlak langs de herdenkingssite van het concentratiekamp Sachsenhausen-Waldeck reden.

Op onze dagtochten van rond de 130 km pauzeren we twee keer kort en een keer voor de lunch tot we verzadigd zijn en de eerste kilometers moeten uitbuiken voordat we weer gas kunnen geven tegen steile hellingen op.

In een dorp kwamen we voor onze laatste cola stop bij en gesloten Biergarten waar de eigenaar het geen probleem vond om zijn werk aan de voorbereidingen voor de het weekendfestival te onderbreken om voor ons vier reuzencolas te gaan tappen en om een praatje met ons te maken. 10 Euro reken je dan uiteindelijk af en we kregen er nog chocoladekoeken bij.

Voor wie wil weten hoe het is afgelopen met Club Gerrit Junior: die zitten inmiddels in Trier, de eindbestemming. Dat hebben ze echter niet per fiets bereikt. 

Enkele dagen geleden hebben zowel de overgebleven deelnemers aan de tocht, Faes, Kobus, Kinke, Sara en Alexander als hun ouders angstige uren meegemaakt toen de club rond 8.30 in de avond strandde op een bergpad dat voor hiking was bedoeld en niet voor fietsers. Kinke werd gestoken door een grondwesp en had zo veel last van haar knie dat ze de fiets moest achterlaten. Toen de club een stuk verder op het smalle pad dat vlak langs een vervaarlijk ravijn liep op een punt kwam dat maar twee kilometer van de camping lag maar dat te link was om met fiets over heen te gaan, was Kobus de fiets van Kinke aan het proberen op te halen. Hij verloor echter zijn eigen fiets in het ravijn en toen hij de rest van de groep bereikte was het donker geworden. Via de Luxemburgse 112 werd na veel moeite de Brandweer ingeschakeld om de groep van de berg te halen. Gelukkig was via hun telefoon de locatie bekend en kon er ook contact worden gemaakt met het thuisfront. Het was voor de groep en de ouders toen het beticht binnenkwam dat Kinke op een stretcher en de rest lopend onder begeleiding de camping had bereikt war de eigenaar een kar ter beschikking had gesteld waarop ze de nacht konden doorbrengen, weliswaar onder de hemel masr hoog boven de koude grond. Kinke ging naar het ziekenhuis maar werd in de nacht ook naar de camping gebracht.

De volgende dag werden de fietsen en bagage opgehaald behalve die van Kobus die ze wel zagen liggen in de top van een boom maar die onbereikbaar was.

Er werd besloten naar Luxemburg  stad  te gaan met de trein waar ze in het Hilton goedkope kamers hadden gevonden. Ik moet toch eens met de planners gaan praten hoe ze dat voir elkaar hebben gekregen, maar na de nacht op de kar met slechts 1 slaapzak en 1 handdoek in de open lucht hadden ze wel wat luxe verdiend.

Ze maken vandaag de vakantie af in Trier en gaan morgen terug naar huis met een avontuur waarover ze hun kleinkinderen uitgebreid kunnen vertellen.

Wij van club senior hebben na de rustdag een warme maar mooie dagtrip gehad door de prachtige bossen van de voormalige DDR over veel onverharde wegen en zelfs een paar keer een uitdagende singletrack. Het eerste deel eindigde in het prachtige oude stadje Stolberg

Het tweede deel was erg warm en veel vlakker en liep stukken - voor het eerst - langs een drukke weg. Na de lunch moesten we nog een 4 km lange klim over en wat is het heerlijk klimmen als je voelt dat de krachten weer terug zijn. Wat een verschil met de eerste twee dagen toen ik moest ploeteren.

Om half zes kwamen we aan in een duizend jaar oud kasteel waar nu een hotel in zit en im schrijf dit in de kasteeltuin in de zwoele avondlucht nadat we pizza's hebben gegeten die we op de duitse thuisbezorgd hadden besteld. En jawel na een uurtje kwam er een autootje het kasteelterrein op.

We zitten op een terras op de markt in Schweinfurt, geen wereldstad maar veruit het grootste en opwindenste wat we hebben gehad tot nu toe. We hebben goed Libanees gegeten - het eerste niet duitse of italiaanse eten - op een pleintje. Ook hier is de zomeravond zwoel en nog ver boven de twintig graden en na een poging op het stadsstrand - waar de wachttijd  in de rij voor drank 15 minuten bedroeg - zitten we op een groot terras op de markt waar zelfs zwarte, excuus donkere, excuus dames van kleur in de bediening lopen.

In de vroege avond - rond zes uur - was de avond begonnen bij de xxl- grill van Ursula waar ze grote glazen Hefe Weizen schenken en, zoals gewoonlijk, ook alcoholvrije. Ursula met aubergine kleurig haar - door ons geschat tussen de 43 en 53 - sprak geanimeerd met ons en liet ons op de foto zetten door een van haar medewerksters en flirtte bovendien openlijk met Nanne.

We hebben nu drie dagen door de voormalige DDR gefietst, een gedeelte van Duitsland waar ik nooit was geweest, door de deelstaten Nedersaxen, Saxen Anhalt en Thuringen. Gisteren kwamen we aan na een slopende afsluitende klim in de hete middagzon op 700 meter hoogte in een skidorp in het Thuringerwald, de meest verrassende streek tot nu toe, met bergen en passen als de Vogezen. Twee keer passeerden we vandaag in dat Wald de 800 meter.

Ongemerkt zijn we vanochtend Beieren binnengereden; het meest herkenbaar was de dikke buik van de Beier in en rond het zwemmeer waar we de tweede stop hielden. De eerste was nog in Thuringen, in een van die mooie kleine stadjes die te klein waren voor bombardementen in WO 2, Hildburghausen, een echte Kreisstad met zijn initialen in de nummerborden van de streek. Aan het terras van de Eiscafe/Pizzeria combinatie die in dit deel van het land de horeca domineert aten we pizza-ijs en dronken cappuccino's.

In Thuringen bestaan de mooie stadjes en steden - gisteren reden we door Weimar waar we dezelfde huizen zagen - uit pastel gekleurde huizen op een rij naast kerken met een uivorming dak op de toren en in de nieuwe dorpen zie je huizen met een soort kunststof dakpannen, ook tegen de wanden. In Saxische stadjes, zoals het wonderschone Stolberg, zie je nog vooral vakwerkhuizen.

Het verschil in Beieren aan de Badesee werd dus vooral gemaakt door de mensen. Hier waren de tattoos niet te tellen en waren zowel mannen als vrouwen vooral gekleed in overgewicht, gemiddeld wel zo'n 20 kilo. Ook de kinderen doen al behoorlijk mee. We aten er Currywurst mit Pommes naar goed Beiers gebruik.

In tegenstelling tot gisteren waren vandaag juist de eerste kilometers zwaar toe het om 8 uur nog niet erg warm was. Komoot, onze route app, had weer een keur aan wegen en weggetjes voor ons in petto, van door golvende graanvelden lopende doorgaande wegen waar ook auto's rijden tot een onmogelijk mountainbike pad naar beneden over grote stenen en hoge wortels, bijna niet te doen. Meestal stuur hij ons echter over fietspaden en boswegen die ook voor fietsers zijn, vaak ver van de doorgaande weg, een echte vriend die ons de weg vaak moeiteloos wijst. Wat een geploeter was het vroeger met een kaart en wat mistte je prachtige weggetjes.